دانلود پی دی اف کتاب پیش از آن که بخوابم اس جی واتسون PDF

کریستین لوکاس پس از یک حادثه دلخراش، حافظه خود را به طور کامل از دست داده و هر روز با احساسی از سوءظن و سردرگمی در محیطی کاملاً ناآشنا از خواب بیدار می‌شود. هر صبح، او در کنار مردی می‌خوابد که خود را همسرش، بن، معرفی می‌کند و با صبوری و تکرار، تلاش می‌کند تا زندگی و گذشته کریستین را به او یادآوری کند. اما برای کریستین که هیچ خاطره‌ای از این مرد یا زندگی مشترکشان ندارد، او فقط یک غریبه مهربان است. کلافه از این تعلیق و سردرگمی دائمی، کریستین به یک پزشک متخصص به نام دکتر نش مراجعه می‌کند. با پیشنهاد او، کریستین هر روز یادداشت‌هایی از رخدادها، احساسات و شک‌هایش می‌نویسد و آن‌ها را پنهان می‌کند. با گذشت زمان و از کنار هم قرار گرفتن این یادداشت‌های پراکنده، سرنخ‌هایی درباره هویت واقعی خود و زندگی‌اش به دست می‌آورد که به تدریج با آنچه بن هر روز به او می‌گوید، در تضاد قرار می‌گیرد. این روند دردناک و کند بازسازی هویت، به شکافی بزرگ میان دو روایت از زندگی‌اش منجر می‌شود و حقایقی هولناک را آشکار می‌سازد که نه تنها به او کمک می‌کند تا راز حادثه را کشف کند، بلکه نشان می‌دهد چگونه جستجوی حقیقت، می‌تواند به کشف واقعیت‌های ناگفته و بازیابی خود واقعی یک فرد منجر شود.

بن در را پشت سرش بست و کلامش همچنان در گوشم طنین‌انداز بود: «دوستت دارم، کریستین. هیچ‌وقت اینو فراموش نکن.» اواسط صبح بود و من به خانه برگشتم. ظرف‌های شسته شده مرتب روی آبچکان چیده شده بودند و لباس‌های کثیف نیز در ماشین لباسشویی بودند. در حالی که خودم را با این کارهای روزمره مشغول کرده بودم، اکنون احساس پوچی عمیقی وجودم را فرا گرفته بود. آنچه بن می‌گفت منطقی به نظر می‌رسید؛ من حافظه‌ام را از دست داده‌ام و چیزی به یاد نمی‌آورم. با این حال، هیچ چیز در این خانه، نه حتی عکس‌های اطراف آینه یا آلبومی که در مقابلم بود، نمی‌توانست یک خاطره، هرچند کوتاه، از گذشته‌ای که با بن داشتم را در من زنده کند، مگر همان عکس‌هایی که صبح امروز با هم دیدیم. ذهنم کاملاً تهی بود. چشمانم را بستم و سعی کردم روی هرچیزی تمرکز کنم، حتی روی دیروز، روی کریسمس سال قبل یا هر کریسمس دیگری، یا روی روز عروسی‌ام، اما هیچ چیز به یادم نمی‌آمد. از جایم بلند شدم و شروع به حرکت در خانه کردم؛ بی‌مقصد و آرام، از اتاقی به اتاق دیگر، همچون یک مرده متحرک. دستم را آرام به دیوارها، گوشه‌های میزها و پشت مبل‌ها می‌زدم، اما هیچ‌گاه آن‌ها را به طور کامل لمس نمی‌کردم. چطور سرنوشتم به اینجا رسیده بود؟ به فرش‌های رنگارنگ، مجسمه‌های چینی روی طاقچه شومینه و بشقاب‌های تزیینی نگاه می‌کردم و تلاش می‌کردم به خودم بقبولانم که این‌ها همگی متعلق به من هستند؛ کاملاً مال من. خانه من، شوهر من، زندگی من.