دانلود پی دی اف کتاب اسفار کاتبان ابوتراب خسروی PDF

بررسی کتاب اسفار کاتبان ابوتراب خسروی :

رمان «اسفار کاتبان» حاصل شش سال تلاش پیوسته‌ی ابوتراب خسروی، نویسنده‌ی برجسته‌ی معاصر ایرانی است که با سبک منحصربه‌فرد و زبان خاص خود، جایگاهی ممتاز در ادبیات داستانی ایران به‌دست آورده است. این اثر در سال ۱۳۷۹ به‌عنوان بهترین رمان سال شناخته شد و موفق به دریافت جایزه‌ی مهرگان ادب گردید. ساختار پیچیده، روایت‌های چندلایه و زبان غنی آن، توجه بسیاری از منتقدان و خوانندگان جدی ادبیات را به خود جلب کرده است. «اسفار کاتبان» با بهره‌گیری از سه روایت موازی، داستانی چندوجهی را پیش می‌برد که در آن عناصر اسطوره‌ای، دینی و تاریخی در هم تنیده شده‌اند. خسروی با الهام از متون کهن فارسی همچون تذکرهالاولیا، قرآن و اوستا، تلاش کرده تا شیوه‌ای نو در روایت‌گری خلق کند—روایتی که هم ریشه در سنت دارد و هم افق‌های تازه‌ای در ادبیات مدرن می‌گشاید. هوشنگ گلشیری، نویسنده و منتقد نامدار، در همان سال انتشار رمان در نشریه‌ی دنا تأکید کرده بود که نویسندگان ایرانی می‌توانند همانند نویسندگان آمریکای لاتین، سبک و زبان خاص خود را بیافرینند. او معتقد بود که بازگشت خلاقانه به متون کلاسیک می‌تواند بستری برای خلق داستان‌هایی نو و تأثیرگذار فراهم آورد—باوری که در آثار خسروی به‌خوبی تجلی یافته است. شیوه‌ی روایت مقطعی و تکه‌تکه‌ی این رمان، که در آن قطعات مختلف در کنار هم قرار می‌گیرند تا کلیتی منسجم و شاعرانه بسازند، از ویژگی‌های بارز سبک خسروی است. او با تأسی از آموزه‌های استادش، گلشیری، فضایی پست‌مدرن و در عین حال جادویی خلق کرده که خواننده را به سفری ذهنی و معنوی در دل تاریخ، اسطوره و هویت ایرانی می‌برد.

بخشی از کتاب اسفار کاتبان ابوتراب خسروی :

در آستانه‌ی یکی از درهای شش‌گانه ایستادم و گفتم: «در متنی که خواندید، یکی از ویژگی‌های بارز رفتار قدیسان به‌خوبی نمایان است؛ آن‌ها با اعمال خود، نوعی قدرت معنوی را تثبیت می‌کنند تا مخاطبان را وادار به باور و پیروی کنند.» سپس برایش از «تاریخ منصوری» گفتم—رساله‌ای که به شرح یک فاجعه‌ی تاریخی می‌پردازد—و نتیجه گرفتم که قدیسان در پی اصلاح جامعه‌اند، اما این اصلاح از مسیر قداستی می‌گذرد که لزوماً توانایی تغییر واقعی را ندارد. برای او توضیح دادم که در «مصادیق الآثار»، داستانی از تقدیری روایت می‌شود که توسط قدیسی به نام خواجه کاشف‌الاسرار پیش‌بینی شده است؛ تقدیری که تمام عوامل برای تحقق آن به‌تدریج فراهم می‌شوند. اما آنچه برای من اهمیت داشت، این بود که آن قدیس شاید تنها به بخشی از شکل آن تقدیر آگاه بوده، بی‌آنکه بداند روایت آن تقدیر، در واقع رمزگشایی از یک قاعده‌ی کلی است. اقلیما از جزئیات آن واقعه بی‌خبر بود، و من باید برایش توضیح می‌دادم که پدر، کابوس‌هایی می‌دیده که کلمات رساله‌ی منصوری، بذر شکل‌گیری آن‌ها بوده‌اند. او آن رؤیاها را ثبت می‌کرد و به‌نوعی خود، جزئی از همان واقعه‌ای می‌شد که در رساله آمده است. همان‌طور که پدر نوشته بود: کلمات روایت مثل گیاهان می‌رویند—هرچند آنچه می‌نوشت، دقیقاً بازتاب وقایع مکتوب نبود، بلکه وقایع دیگری نیز بر آن افزوده شده بودند. پدر خود را موظف به نوشتن می‌دانست؛ گویی نویسنده‌ی وقایعی بود که نه فقط از تاریخ منصوری، بلکه از تجربه‌ی زیسته‌ی خودش سرچشمه می‌گرفت. او می‌گفت آنچه می‌نویسد، بازنویسی تاریخ نیست، بلکه بازتابی است از آنچه واقعاً از سر گذرانده است.

اطلاعاتی درباره کتاب اسفار کاتبان ابوتراب خسروی :

رمان «اسفار کاتبان» نوشته‌ی ابوتراب خسروی، یکی از آثار شاخص و پیچیده‌ی ادبیات معاصر ایران است که در سال ۱۳۷۹ منتشر شد و موفق به دریافت جایزه‌ی مهرگان ادب گردید. این اثر حاصل شش سال تلاش نویسنده است و به‌عنوان نخستین جلد از سه‌گانه‌ی او، تجربه‌ای نو در روایت‌پردازی، زبان و ساختار ادبیات فارسی ارائه می‌دهد. داستان با سه خط روایی در هم‌تنیده پیش می‌رود که در آن سعید، دانشجوی مسلمان رشته‌ی جامعه‌شناسی، و اقلیما، هم‌کلاسی یهودی‌اش، در قالب تحقیقی مشترک درباره‌ی مفهوم قدیسان و نقش آنان در شکل‌گیری رفتارهای اجتماعی، وارد سفری فکری و احساسی می‌شوند. در بطن این پژوهش، رابطه‌ای میان فرهنگی شکل می‌گیرد که نه‌تنها بستری برای بررسی تفاوت‌ها و اشتراکات اعتقادی است، بلکه واکنشی شاعرانه به چالش‌های هویتی در جامعه‌ای چندفرهنگی محسوب می‌شود. در کنار این روایت، داستانی از گذشته در قالب رساله‌ای به نام «مصادیق‌الآثار» بازگو می‌شود که به خواجه کاشف‌الاسرار و پیش‌گویی او درباره‌ی یک تقدیر می‌پردازد؛ رساله‌ای که پدر سعید در مقام کاتب آن، مرز میان خواب و بیداری را درمی‌نوردد و به واسطه‌ی کابوس‌هایش، خود را جزئی از آن وقایع می‌بیند. خط سومی نیز درباره‌ی شدرک قدیس روایت می‌شود که از دل اسطوره و تاریخ عبری به ایران آمده و روایتش با خاطرات مادربزرگ اقلیما تلاقی می‌یابد. خسروی با بهره‌گیری از متونی چون قرآن، اوستا، تذکرهالاولیا و تلمود، در کنار نثری چندلایه و زمان‌بندی غیرخطی، دنیایی پست‌مدرن خلق می‌کند که در آن تجربه‌ی زیسته، اسطوره، سیاست، و معنویت به شیوه‌ای تلفیقی بازتاب می‌یابند. زبان در «اسفار کاتبان» گاه کلاسیک، گاه شاعرانه و گاه مدرن است؛ چیزی میان آیینه‌ی سنت و پژواک دغدغه‌های امروزین. ابوتراب خسروی، با تأثیر از استادش هوشنگ گلشیری، و با نگرشی میان‌نسلی، کوشیده است پیوندی زنده میان ادبیات گذشته و ضرورت‌های روایت مدرن برقرار سازد. رمان او نه‌تنها خوانشی متفاوت از موضوعاتی همچون سرنوشت، ایمان و اقتدار قدسی است، بلکه به‌نوعی نوعی بازتاب تجربه‌ی زیستی انسان ایرانی در جهان متکثر و بحران‌زده‌ی معاصر نیز به شمار می‌رود. «اسفار کاتبان» با روایتی تودرتو و زبانی خلاقانه، خواننده را به تأمل در مرزهای واقعیت و خیال، تاریخ و اسطوره، و فردیت و جمع می‌کشاند—روایتی که همچون خود کاتبان، هم حامل است و هم خالق.